Tijd voor een update. Ik was al bijna vergeten dat er nog zoiets als een blog bestond, maar goed, driehonderd jankverhalen over dichte grenzen is ook niet de meest enerverende content om jullie mee te verblijden. Toch is deze blog dat ook weer. Of nou ja, semi. Want op papier zijn de grenzen open. Althans…

Vorige week werd bekend dat mensen die op een visum wachten, zoals ik, zich per 8 november konden aanmelden voor inreistoestemming. Nu denkt u misschien, wat? Je had toch al een certificaat en zo? Klopt, maar de Japanse overheid, onder druk gezet om nu eindelijk dan toch die grenzen te openen, ook al willen ze eigenlijk niet, heeft iets nieuws bedacht. Een extra toestemming die nodig is om in te reizen, met daarin een compleet uitgestippeld activiteitenplan. In te dienen door de “ontvangende organisatie”.

Kijk, daar hebben we het eerste probleem. Wie is in mijn geval de ontvangende organisatie? Bij studenten is het simpel: hun school. Bij werknemers is het hun werk. Maar bij mij, business manager van een nog op te richten Japanse BV? Het bedrijf dat voor mij de visumaanvraag heeft gedaan is as we speak in overleg met Tokyo Metropolitan Government, de instantie die verantwoordelijk is voor het startup-programma. Eén van die twee zal voor mij een aanvraag moeten indienen bij het ministerie van, eh, economische zaken of zo? (Studenten moeten bij het ministerie van onderwijs, maar in mijn geval is het allemaal weer onduidelijk…) Die aanvraag moet dan bekeken worden door een overwerkte ambtenaar, en er wordt al ingeschat dat dit hele feest zo’n anderhalve maand gaat duren. Ik ben niet de enige die erin wil, natuurlijk.

Ook het maken van het activiteitenplan zelf is nog niet eenvoudig. Als ik niet weet wanneer zij klaar zijn met beoordelen, hoe moet ik dan weten wat ik ga doen, welke vlucht ik ga nemen, en waar ik zal slapen? Ik had al heel pro-actief een quarantaine-appartement bij Sakura House gereserveerd, vanaf 22 november, maar dat red ik zo natuurlijk nooit.

Spookhuis

Ondertussen ben ik bezig met de aankoop van een appartement. Als alles goed gaat, en op tijd binnenkomt en zo (de papieren bedoel ik dan, niet ikzelf, want ik doe dit allemaal op afstand), dan krijg ik 6 december de sleutel. Of nou ja, de door mij ingehuurde property management company krijgt die, en geeft die dan later weer aan mij. Het zal even spartaans worden, zonder meubels of iets, maar in theorie heb ik dan het Sakura House-appartement niet nodig, en kan ik gewoon in mijn eigen condo slapen.

Nu denk je misschien: wat lees ik nou?! Ben je een appartement aan het kopen?! Zonder het gezien te hebben?! Klopt. Niet omdat ik gestoord ben of zo, althans, niet in die zin. Maar omdat ik het appartement heel graag wilde, en ik natuurlijk nooit op tijd in Japan zou zijn om het te krijgen.

Een paar belangrijke details: we hebben het hier over een mini-appartement, nog kleiner dan wat ik in Den Haag had. Daar is de prijs ook naar: het appartement kost ongeveer 30K. Hierdoor heb ik geen hypotheek nodig, wat het kopen op afstand een stuk eenvoudiger maakt. Ik weet waar het appartement staat, ik ben er vorige keer vaak genoeg langs gelopen. Het gebouw is stevig en veilig en netjes. En oh ja, er is iemand in overleden.

In een van mijn vorige blogs had ik het er al over: stigmatised properties, ofwel woningen waarin iemand net iets te lang dood heeft gelegen, zelfmoord heeft gepleegd of wat dan ook. Japanners die bijgelovig zijn, willen zo’n appartement niet. De verkoper is zelfs verplicht om het in de listing te vermelden. Mijn vorige bewoner is aan ziekte overleden, stond er. Ik weet niet hoe lang ‘ie vervolgens dood in huis heeft gelegen, maar ik vrees wel eventjes, want de verkopende partij is as we speak het hele appartement aan het renoveren. Alles wordt nieuw: de keuken, de badkamer, de vloer, het behang en de airco. Deze nuchtere Hollander zegt: ideaal. (Want denk nu even na, hoeveel mensen denk je dat er zijn overleden in de gemiddelde jaren ’30-woning? Dat wij het in Nederland niet te weten komen, wil niet zeggen dat er nooit mensen in huizen overlijden.)

Of ik dit appartement als huis of als kantoor ga gebruiken, weet ik nog niet 100% zeker. Ik zal er de eerste paar weken sowieso wel wonen, maar wat ik daarna doe hangt af van visumtechnische regels (je moet een los kantoor, je moet 40K in je bedrijf stoppen… als ik het als kantoor gebruik en in mijn bedrijf onderbreng snijdt dat mes aan twee kanten) en hoe de woning aanvoelt als ik er daadwerkelijk ben (misschien heb ik meer ruimte voor mijn kleding nodig, haha). Bijkomend voordeel van een kantoor met keuken en badkamer is trouwens ook dat vrienden en familie er kunnen logeren – als ze niet te bijgelovig zijn.

“Maar Toeps, is het niet een enorm risico om nu al iets te gaan kopen?” Neuh. Ik kan het altijd nog verhuren, en zelfs al wordt het helemaal niks met mijn Japanse onderneming, en zou ik het alleen voor vakantie gebruiken, dan nog is het de investering waard.

Autisme-slaatje

Ik moet regelmatig denken aan de boze comments van een oud-klasgenoot, die me vorig jaar verweet een slaatje uit mijn autisme te slaan en “allemaal dure huizen” te hebben. Ik heb dit hele jaar rondgezworven. Van Riemer naar de ellendige Lee Towers, om na drie opeenvolgende weekenden nachtelijk brandalarm toch maar de huur op te zeggen in een soort van rage quit, en terug naar Riemer te verhuizen. Inmiddels staan er weer dozen met kleren en shop-inventaris in zijn woonkamer, en volgende week lever ik de sleutel van die vermaledijde toren in. Eindelijk niet meer gek worden van suizende wind, kapotte ventilatie en illegale feesten in het weekend. Riemer en ik proberen het beter te doen dan de vorige keer, en ik geef hem ruimte door een paar keer per maand een hotel voor mezelf te boeken. Maar ik maakte deze keuze ook, omdat ik hoopte dat Japan op zou schieten.

Nu is die anderhalve maand extra nog een horde, maar de finish is in zicht. Althans, als er niks misgaat. Maar mag dat ook eens? Dan heb ik eindelijk mijn zo gedroomde huisje in Japan. Ja, betaald van mijn boekgeld. Van mijn autisme. Ik ben er dankbaar voor.