Hoi, ik ben Toeps!
WordPress-ontwikkelaar, incidenteel fotograaf en auteur van de boeken Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit (ook verschenen in het Engels, Duits en Italiaans), Ik ben autastisch! (voor kinderen), en Deze autist ging naar Japan, over mijn recente verhuizing naar Japan.
Ik woon dus in Tokio, en op deze blog post ik regelmatig reisverslagen, rants over de chaos van het verhuizen naar een ander land, of juist jubelende berichten omdat het hier fantastisch is. Verder kan ik me incidenteel druk maken om maatschappelijke kwesties.
Ondanks dat ik er volgens sommigen helemaal niet autistisch uitzie, ben ik dat wel. Ik hou dan ook van dingen als treinen en Disneyparken (even lekker cliché’s bevestigen), maar ook van brutalistische betonnen bouwwerken, verlaten eilanden, Polaroid-camera’s en de kringloopwinkel.
Nieuws
Bezoekuur #2: Riemer
In mijn vorige post vertelde ik hoe mijn familie naar Japan kwam, en hoe ik vanuit Osaka naar Narita vloog om Riemer op te halen. Die kwam namelijk ook! We hadden het expres zo gepland dat de Riemer een aantal dagen zou overlappen met mijn familie, zodat we samen naar Disneyland konden gaan.
Bezoekuur #1: De fam
Het is eind 2024, en ineens is het alsof de pandemie nog maar een vage herinnering is – een nare droom, ergens in een ver verleden, waarin overheden bepaalden of je naar buiten mocht, je beroep mocht uitvoeren of je familie en vrienden mocht zien. Maar inmiddels lijkt alles weer als vanouds. Het aantal toeristen in Tokio is groter dan ooit (iets wat op zich best voordelig is voor iemand die een boek verkoopt over haar verhuizing naar Japan, haha) en zo kwamen naast Charlotte ook mijn vader, stiefmoeder, broertje, schoonzus en nichtje naar Japan. En Riemer. En Maan ook weer, deze keer voor een Artist-In-Residence.
Bye bye balkon-Fuji
Toen ik naar Japan verhuisde, woonde ik de eerste anderhalve maand op kantoor. Nu klinkt dat erger dan het is, want mijn kantoor is gewoon het mini-appartementje dat ik kocht, toen we allemaal nog thuiszaten met corona-lockdowns en grenssluitingen. Om te voldoen aan de voorwaarden van mijn business manager-visum, moest ik snel een aparte woonruimte vinden (kantoor aan huis is niet toegestaan), en die vond ik op de tiende verdieping van hetzelfde gebouw. Er moest nog even een vleermuis verjaagd worden, toen nog een paar weken geventileerd, maar daarna werd het langzaam maar zeker mijn woning.
Narita, meer dan een vliegveld
Toen ik nog in Zaandam woonde zag ik eens een poster van het befaamde Zaanse huisjes-hotel, met daaronder het logo I amsterdam. Kijk, ik snap de gedachte: Toeristen kennen alleen Amsterdam, dus dan noemen we gewoon lekker alles zo. Het befaamde Muiderslot werd Amsterdam Castle Muiderslot, een outlet in Halfweg werd Amsterdam The Style Outlets en natuurlijk heet ons vliegveld Amsterdam International Airport Schiphol – terwijl het in de gemeente Haarlemmermeer ligt.
Toos Meningloos
Er is iets veranderd in mij sinds ik mijn boeken schreef. Ik denk dat het deels door de boeken komt, maar ook deels door het veranderende online klimaat. Hoe dan ook, ik ben voorzichtiger geworden. Neutraler. Meninglozer. Want met zo’n groot publiek wil je natuurlijk het liefst iedereen te vriend houden. Ik ben een voorbeeld voor mensen – dat alsof ik enorm naast mijn schoenen loop, maar ik krijg wekelijks mails van mensen die me dat zeggen – en ik wil deze mensen niet teleurstellen, boos maken of wat dan ook. Ik wil niet dat mensen mijn uitgever gaan mailen om te klagen over mijn tweets.
Soaring
Meestal als ik een blog schrijf, weet ik precies wat ik wil vertellen. Het verhaal heeft een begin, een midden, een einde, en het liefst ook nog een twist, conclusie, of punt dat ik wil maken. Deze keer niet. Ik weet niet precies wat ik met dit stukje wil, behalve het voorval uit mijn hoofd krijgen. Daar vliegt het namelijk al anderhalve dag rond.
Statuswijziging
Riemer postte gisteren een update op LinkedIn met twee foto’s die door mij zijn gemaakt, met daarbij netjes de credits: “Foto’s door mijn ex, Bianca Toeps”. Allereerst: props voor het geven van credits. Maar eh. Ik heb jullie dus even wat uit te leggen.
Flitsbezoek
“Weet je wat ik mis?”, dacht ik laatst. “Dat ik gewoon met Charlotte door Tokio kan rondrennen, en dat we dan foto’s maken, of reels, of whatever andere content, die ik kan gebruiken voor mijn sociale media.”
– “Maar dat kan toch gewoon?”, dacht ik terug. “Ik kan gewoon een ticket voor Charlotte kopen en haar overvliegen!”
Toeps en Olga checken de park
Twee weken geleden sprak ik op een zondagochtend af met Olga (mijn parttime marketing-medewerker) in Shinjuku Gyoen, het nationale park in het bruisende centrum van Tokio. Het was nog vroeg, maar al behoorlijk warm. De zomer in Tokio tikt regelmatig de 36 graden aan, en daarbovenop is de lucht ook nog vochtig, wat het allemaal nog klammer doet aanvoelen. Deze ochtend stond er een briesje, wat goed was voor de warmtebeleving, maar ook gelijk als test kon dienen voor de microfoon die we wilden testen.
Buongiorno en konnichiwa
Het is mij, Toeps, business manager. Deze blog is een greep uit de dingen die ik gedaan heb in de afgelopen maanden. Want er is veel gebeurd, en er gaat ook nog veel gebeuren! Wat dan zoal? Nou…
We gingen naar een verlaten eiland bij Nagasaki. Nee, die andere.
Als ze ergens goed in zijn in Japan, dan is het… Anime? Razendsnelle treinen? Bruisende metropolen met lichtreclames waar je ook maar kijkt? Sushi waar tien jaar voor gestudeerd is? Het vinden van je ikigai? Nou ja, ook misschien, maar vandaag wilde ik het hebben over dat andere talent van Japan: plaatsen en gebouwen achterlaten en dan compleet laten vergraffen.