Life
Van hilarische anekdotes tot posts waar de klaagmuur van zou zeggen: “Nou nou, gaat het een beetje mevrouw Toeps?” In deze categorie vind je blogs zoals blogs bedoeld waren, ooit, in 2004.
Tokidoki
Het is even wennen, het kantoorleven. Ik zou er drie dagen per week zitten, maar volgens mij ben ik er tot nu toe elke dag behalve in het weekend geweest. Oh, en behalve die ene keer dat ik een afspraak had in De Bilt. Dus ik kletste wat bij de NVA (niet te verwarren met […]
Zero
Nou, dat was zonde van heel veel eigen bijdrage. En ook best wel dom van mij, dat ik daar niet van tevoren over heb nagedacht. Mijn eigen risico is achthonderdzoveel, want “ik heb toch nooit iets”. Zes buizen bloed, maar niet per sé voor de onderzoeken die ik wilde laten doen. We weten nu voornamelijk dat ik géén bloedarmoede heb, en géén vitamine D-tekort. Daar vroeg ik helemaal niet om, maar goed. De dokter was nogal een type, waardoor ik plots niet meer assertief kon zijn.
Weekdier
Hola! Nieuwe week, nieuw stukje. Een beetje zoals de oude weekoverzichten, maar stiekem begin ik bij de zondagavond vóór afgelopen maandag. Zomergasten. Ik wilde eigenlijk helemaal niet gaan kijken, maar toen begonnen de berichtjes binnen te komen. “Toeps! Je blog over autism mums wordt genoemd!”
Waar ik zoal mee bezig ben
Jeetje Toeps, wat een kazige titel. Nog even en we lezen hier de welbekende blogzin “Hallo allemaal, lang niet geblogd!”, waarna menig Waarbenjij.nu alsnog een stille dood stierf. Volgens mij heb ik deze grap al eens gemaakt. Enniewee. Waar ik zoal mee bezig ben. En bezig was. Dingen.
“Hey Toeps, waarom ga je niet gewoon in Japan wonen?”
In Japan wonen. Ik nam het mezelf voor, in 2008, net nadat ik voor het eerst kennis had gemaakt met Harajuku. Mijn relatie met Arthur was net uit, en in een opwelling kocht ik een ticket om bij Maan te gaan logeren. Maan zat in Tokio. Ik had haar nog maar twee of drie keer gezien, maar goed, yolo avant la lettre en zo.
Happiness business
Vorige maand schreef ik een blogje over plannen en opties. Inmiddels ben ik net zo’n religieus aanhanger van het opties-concept als van de KonMari-methode: stoppen met plannen is geweldig! Eigenlijk werkt het ook gewoon als KonMari. Je doet wat joy sparkt, en wat geen joy sparkt, nou ja, eh, dat doe je dus niet.
Om weer terug te zijn
“Hoe is het om weer terug te zijn?” Vrienden en vriendinnen vragen het me, meestal met een soort medelijden in hun stem dat meer zou passen bij iemand die weer is begonnen met werken na een burn-out of sterfgeval. Ik snap het wel; vanuit Japan zag ik enorm op tegen terug naar huis gaan, en hing ik op social media de dramaqueen uit. Maar hoe het is, om weer terug te zijn? Eigenlijk best prima.
“Maar Toeps, wat doe je eigenlijk allemaal daar in Japan?”
Gisteren stuurde iemand me deze vraag via Instagram, en ik krijg ‘m vaker. Meestal antwoord ik met “eeeuuhh…”, omdat het niet echt in één woord of zin uit te leggen is. Werk ik hier? Soort van. Maar ik heb geen werkvisum, dus ik mág hier helemaal niet werken. Toch? Hmm. Hou ik dan drie maanden vakantie? Nou ja, ook niet echt. Ben ik dan op sabbatical om een boek te schrijven? Als dat zo was, zou deze sabbatical behoorlijk gefaald zijn. Er ligt namelijk nog steeds pas één hoofdstuk. Enne, waar woon ik dan? Wacht, ik zal het even punt voor punt uitleggen.
Facebook, Instagram, Twitter… Weg ermee?
Een tijdje geleden heb ik mijn persoonlijke Facebook-profiel verwijderd. Ik was er klaar mee. Niet zo zeer de privacyschendingen (ook erg, maar ik heb net zo min vertrouwen in Apple en Google, en ik zal toch computers moeten blijven gebruiken), maar de algoritmes, de waardeloze content en de tijdverspilling waren doorslaggevende factoren. En ja, stiekem […]
Doko made mo
Ik keek The Voice Kids. Het eerste kind begon te zingen. Wéér dat liedje. Had ik dit ook al niet eens in het Nederlands gehoord, vorige week? Zou het van een Disneyfilm zijn? Moana of zo? Ik googlede, kwam erachter dat de film ook wel Vaiana heet (voorheen dacht ik altijd dat dit twee verschillende […]
Toeps in het kinderwarenhuis
“Are you okay?”, vraagt Kei. We zitten te eten aan een tafeltje op de vierde verdieping van een warenhuis. Deze verdieping is gespecialiseerd in kinder-spul, dus overal om ons heen zitten moeders met krijsende blagen. “I’m allright”, antwoord ik. Shit, denk ik. Is het zo duidelijk dat ik overprikkeld raak?
Do less of what makes you meh
“Do more of what makes you happy“, schreef ik de vorige keer. Guess what: Dat is niet de oplossing. Ja, deels. Maar wie alleen maar méér doet, in een zoektocht naar happiness, is al snel overwerkt. Het grote geheim is niet méér doen, maar juist minder.
Do more of what makes you happy
Je kent die tegeltjeswijsheid vast wel. Of nou ja, tegeltjes… Het staat tegenwoordig op posters, Instagram-profielen en het halve assortiment van de Xenos. Het lijkt een duidelijk advies, maar het roept direct lastige vragen op. What makes me happy? Ik heb er de afgelopen week veel over nagedacht. Ik was in Japan, dus ik zou […]
Big in Japan, ofwel: een tweet in 663 woorden
Twitter. Vanaf 2009 deel ik er m’n observaties, klachten en leukigheden. Dat weet ik omdat ik net mijn eerste tweet heb teruggezocht, en zowaar, direct aan het klagen. De username @toeps was al bezet, dus dat vind ik nog steeds wel een terechte klacht.
Dingen die gebeuren
Ik weet niet precies waar dit verhaal begint, maar ik weet wel hoe laat het eindigt. Over 18 uur, 59 minuten en 45 seconden vlieg ik naar Japan. Morgenmiddag, 14:30 vertrekt het vliegtuig, inclusief mijn gare lichaam en twee gigantische roze koffers. De afgelopen weken waren madness. Twee zondagen geleden fotografeerde ik víer mensen op […]
Not so secret project
Een tijdje geleden zat ik bij Aafke op de bank. Ik had haar peuter Rudi op schoot genomen en liet haar kattenfilmpjes op Instagram zien. (Jep, daar is Tante Toeps met de slechte invloed. Later die dag maakten we selfies met de dog-filter. Bad.) “Weet je wat grappig is?”, zei Aafke. “Ik kreeg pas een […]