Life
Van hilarische anekdotes tot posts waar de klaagmuur van zou zeggen: “Nou nou, gaat het een beetje mevrouw Toeps?” In deze categorie vind je blogs zoals blogs bedoeld waren, ooit, in 2004.
De soundtrack van Tokio, 2019
Mijn meeste Japan-tripjes hebben een soundtrack. Vorig jaar lente luisterde ik veel naar Moana’s “How Far I’ll Go”, dankzij de afleveringen van The Voice Kids die ik toen keek. 2016 heeft AKB48’s “Sakura No Hanabiratachi” vanwege de documentaire die ik zag over de voornoemde meidengroep. (After Rain heet die, trouwens.) Mijn voorjaar van 2017 stond in het teken van Coldplay, omdat ik het concert bezocht in de Tokyo Dome. De “Something Just Like This Tokyo Remix” bracht me regelmatig terug naar die avond.
Dingen die ik vroeger leuk vond
Een paar dagen geleden zat ik chagrijnig op mijn kamertje. De dag ervoor was ik juist heel happy, want ik had allerlei plannen gemaakt en mijn agenda gevuld. Ik had heerlijk gewandeld door Shinjuku en daar al een heel stuk over getikt. Ik had het stuk nog niet gepost, want er moesten foto’s bij. Goede […]
Vanaf Schiphol
Ik zit hier met mijn noise cancelling koptelefoon, bij zo’n internetspot (maar op mijn eigen tethering 4G), vier rijen verwijderd van een of andere Wilco die ongetwijfeld de grappigste man op de werkvloer is, en nu non-stop moppen tapt om te verbergen dat ‘ie vliegen eigenlijk toch wel spannend vindt. Ondanks de koptelefoon is het rumoerig – ik snap nooit dat mensen denken dat die dingen wonderen doen.
When you buy from a small business, an actual person does a little happy dance
Een tijdje geleden zag ik een Pinterest-achtig plaatje voorbij komen met daarop de tekst: “When you buy from a small business, an actual person does a little happy dance”. Nu kan ik uit eerste hand bevestigen dat dat klopt: elke keer als iemand iets bestelt in mijn webshop, een shoot wil boeken of een website gemaakt wil hebben, denk ik: YESSS! Maar ik ben in mijn omgeving lang niet de enige small business. Ik werk voor ze, ik werk met ze, of ik koop hun goodies, omdat ze fantastisch zijn.
Drukdruk
Hoera! Mijn boek krijgt een tweede druk! De eerste tweeduizend exemplaren zijn bijna uitverkocht, en wel zó bijna uitverkocht dat er met spoed een extra lading besteld wordt: de anderhalf-de druk. Deze versie wordt ergens anders gedrukt, en heeft dus geen flappen en wellicht iets kleurverschil op de cover. Het liefst niet natuurlijk, maar ik […]
Stilte na de storm
Het is zondag, autismeweek is ten einde en mijn boek is goed en wel gelanceerd. Gisteren liep ik zingend door Riemers huis, blij met alle lucht die plots in mijn leven was teruggekeerd. Na een jaar van continue deadlines hoefde er nu plots weinig meer. Een paar websitejes bouwen, een paar shootjes bewerken… Mijn oude leven leek plots een eitje.
Het is een rommeltje
Links van me liggen mijn camera, mijn portemonnee, mijn etui in de vorm van een Yamanote Line-treinstel, een aanslag gemeentebelasting en mijn 24-70 lens, verpakt in bubbeltjesplastic. Rechts van me staat een bakje waar net nog cheetos in zaten met daarop twee chopsticks om vieze handen te voorkomen, en liggen oortjes, een externe HD en zes verpakkingen gordijnroedeklemmen van AliExpress, die ik niet voor gordijnen maar voor kabelmanagement wil gebruiken. Waarom zes? Omdat Ali zo traag was dat ik opnieuw bestelde, waarna de originele bestelling plots toch nog binnenkwam.
Toepsie kan het
Deze week gaf ik WordPress-les aan zangeres Anne, die graag wat meer wilde weten over SSL, SEO en andere web-gerelateerde zaken. Ook zat ze met een dilemma: “Zal ik mijn blog en mijn professionele sites onder één naam gaan onderbrengen? Of staat dat juist onprofessioneel?” Het was een herkenbaar probleem, een keuze waar ik twee […]
2018 in een notendop
Om dit jaaroverzicht te maken, hoefde ik maar vijf bladzijdes terug te bladeren op deze blog. Ik heb minder gepost dan voorheen. Ergens jammer, en ik wil het in 2019 ook echt wel weer oppakken, maar tegelijkertijd begrijpelijk. Ik schreef het al in mijn vorige post: een boek schrijven en bloggen gaan niet goed samen. Wat we hieruit dan wel weer kunnen afleiden, is dat het met mijn boek voorspoedig gaat.
Omgekeerd evenredig
Er zijn dingen die niet goed samengaan. Muziek luisteren en typen. Open zijn en geheimen bewaren. Een webshop runnen, websites bouwen, foto’s maken en ontspannen. Een boek schrijven en bloggen. Maar toch staat nu Everglow op en probeer ik tegelijkertijd zinnen uit mijn toetsenbord te krijgen. Het is al te lang geleden.
Toeps in Tokio #11 – Level up
Het is een tijdje geleden dat ik voor het laatst een blog postte. Toen was ik hier een week, nu vlieg ik over een week terug naar huis. De dagen zijn voorbij gevlogen. Ik bouwde een webshop, bewerkte een boel foto’s voor de shapewear-klant waarvoor ik voordat ik vertrok de campagne schoot, bewerkte nog meer foto’s, schreef een artikel voor Grazia (w00t!) en werkte aan mijn boek.
Toeps in Tokio #10 – Terug van amper weggeweest
Ik ben bijna een week in Tokio, en het voelt alsof ik niet weggeweest ben. Oké, het gebouw waar voorheen de Forever21 zat is plots gestript, de WEGO met vintage tegenover Tokyu Plaza is weg en Starbucks heeft het Halloween-menu in plaats van Sakura- of zomerdonuts. Maar over het algemeen kan ik precies verder waar ik gebleven was.
Ik mag in mijn handjes klappen
Over een week vlieg ik weer naar Tokio. Heel gek, vooral omdat het nog maar zo kort geleden is dat ik er was. Ik kwam terug in mei, het is nu oktober: er zitten maar vijf maandjes tussen.
Probably dead
Probably dead. Zo stond vandaag in mijn agenda. Gisteren had ik een shoot, dus vandaag zou ik wel dood zijn. Hoofdpijn, schouderpijn, een hoofd met watten en doodmoe. Nu kan ik niet zeggen dat ik zo fris als een hoentje ben, maar dood ben ik ook zeker niet. Ik zit zelfs op kantoor, rustig wat […]
Tokidoki
Het is even wennen, het kantoorleven. Ik zou er drie dagen per week zitten, maar volgens mij ben ik er tot nu toe elke dag behalve in het weekend geweest. Oh, en behalve die ene keer dat ik een afspraak had in De Bilt. Dus ik kletste wat bij de NVA (niet te verwarren met […]
Zero
Nou, dat was zonde van heel veel eigen bijdrage. En ook best wel dom van mij, dat ik daar niet van tevoren over heb nagedacht. Mijn eigen risico is achthonderdzoveel, want “ik heb toch nooit iets”. Zes buizen bloed, maar niet per sé voor de onderzoeken die ik wilde laten doen. We weten nu voornamelijk dat ik géén bloedarmoede heb, en géén vitamine D-tekort. Daar vroeg ik helemaal niet om, maar goed. De dokter was nogal een type, waardoor ik plots niet meer assertief kon zijn.