Ik zocht al een paar dagen naar een titel, verhaallijn of overkoepelend thema om dit blogje te schrijven, maar ik kon niks bedenken. Daarom maar even zo, een update in vijf delen.

Huis

“Hoe bevalt je nieuwe huisje?!”, vraagt iedereen enthousiast. Mijn crib bevalt goed, ik ben nog bezig met wat kleine dingetjes (posters, huisnummerbordje) en daarna zal ik een blogpost maken met heel veel foto’s. Alles is netjes KonMari, ik hou het schoon, doe elke zaterdag braaf de was… Soms heb ik het idee dat ik iets té obsessed ben met mijn huisje. Dat ik straks, als anti-stress-mechanisme, wil ordenen en poetsen. Jaren heb ik gehoopt op deze tik, maar ik heb nu echt een beetje het gevoel dat ik ervoor op moet passen.

Leegte

Waarom ik moet oppassen? Omdat ik merk dat ik me wat leeg voel. En moe. Het ding is dat ik heel graag sociaal contact wil, maar dat datzelfde contact me vaak alleen maar vermoeider maakt. En tegelijkertijd vind ik dat stom van mezelf, want moet ik nu écht de volgende keer aan die ene vriendin vragen of ze haar baby thuis laat? Dat is onaardig.

Zoals sommigen van jullie misschien weten, geloof ik er heilig in dat je niet alles in één persoon hoeft te vinden. Zo heb ik vriendinnen waarmee ik graag wat ga drinken, en andere vriendinnen waarmee ik heel fijn stilzwijgend op de bank hang. Zo is Riemer heel fijn om het mee eens te zijn (we zijn het bijna over alles eens), maar niet om een filosofisch gesprek mee te voeren. En in deze hele lappendeken, deze puzzel, heb ik het gevoel dat ik een stukje mis. Een persoon. Een persoon die ik heel even dacht gevonden te hebben, totdat dat al vrij snel in de soep liep. Dat gebeurde een paar maanden geleden, en dat doet me nog steeds pijn.

Onzekerheid

De laatste tijd merk ik ook steeds duidelijker hoe onzeker ik eigenlijk nog ben. Het hele “ze zitten toch niet op mij te wachten”-idee, waardoor ik soms twijfel om vrienden te vragen om af te spreken, uit angst voor afwijzing. Nu weet ik zelf heus wel dat ik leuk ben, hoor. En dat ik vaak genoeg leuk heb afgesproken met vrienden. Maar op momenten dat ik me minder goed voel, heb ik aandacht nodig. Dan hoor ik ze al denken: “Pfff, die denkt echt dat alles om haar draait!” Dat die balans op andere momenten wel weer rechttrekt, als de vriend of vriendin in kwestie míj nodig heeft, dat wéét ik wel, maar zo voelt het niet.

Deze onzekerheid stamt uit mijn tienertijd, toen ik op de middelbare school altijd de rare was, die overal buiten viel. Ik ontdekte dat mensen nare dingen over me schreven (“Ahhh, arme jij, moet je naast ‘het’ zitten?” in de agenda van mijn schoolbank-buur), hing er altijd maar een beetje bij in de pauzes. En nog steeds, op momenten dat bijvoorbeeld een hele groep mensen aan een tafel moet plaatsnemen, stijgt bij mij de spanning. Op de een of andere manier beland ik altijd op precies de verkeerde plek, net buiten het interessante gesprek, omdat er nu eenmaal niemand graag naast me wilde zitten. Dat is vast niet waar, maar ik denk het toch.

In mijn hyper-alertheid analyseer ik mijn eigen gedrag, en zo kom ik tot de conclusie dat ik zélf ook amper vragen stel. Ik wil heus graag een gesprek voeren, maar vragen stellen voelt zo… Grensoverschrijdend? Een boos stemmetje in mijn hoofd begint me te kwellen: “Zie Toeps, you suck.”

Autisme

Nu had ik ergens in mei al een vooruitziende blik. Ik wist dat ik het in deze periode moeilijk ging krijgen, dus ik ging vast veertien weken op de wachtlijst staan, een intakeprocedure door en toen had ik eind augustus eindelijk weer een dossier bij autisme-toko Dr. Bosman. (Als het een jaar te goed met je gaat, sluiten ze je dossier en moet je weer helemaal opnieuw beginnen.) Mijn oude psycholoog was inmiddels vertrokken, dus ik zou een andere krijgen.

Maar nog voordat ik deze maandag mijn eerste gesprek zou hebben, kreeg ik een mailtje. De nieuwe behandelaar ging óók weg, en de nieuwe-nieuwe zou pas per half oktober kunnen. Ik, op dat moment nog helemaal hyped up van mijn nieuwe huis, zei dat het wel prima ging, dat half oktober wat laat was, en dat ik het zelf wel uit ging zoeken. Ik werd zó boos van dat eeuwige verander (bij een instantie voor mensen met autisme for fucks sake!), dat ik super strijdbaar werd en dacht: “Fine, bitches! Zak in de stront! Ik kan het allemaal zelf wel!”

Gelukkig was ik wel zo verstandig om nog even netjes terug te bellen, waarna ik met de telefoniste heb afgesproken dat ze mijn dossier nog drie maanden aanhouden. Voor als het tóch niet gaat. Waarschijnlijk kan ik dan pas in november terecht, maar hey, it’s… Ja, bijna nothing.

Rust

Goed, nu moet ik het dus zelf uitzoeken. Kan ik ook wel, hoor. Gewoon even inbeelden wat de psycholoog zou zeggen. De clichés komen direct opborrelen. “Neem tijd voor jezelf…” De meeste psychologen denken dan aan met kaarsjes en een bruisbal in bad gaan zitten, maar dat haat ik, plus ik héb geen bad, dus die valt af. De Imaginary Psych heeft wel een punt tho. Want sinds ik hier woon, heb ik eigenlijk nog helemaal geen tijd voor mezelf genomen. Ik dacht van wel, maar dan ging ik dus ordenen, plakstrips bestellen, een kast boenen, enzovoorts. En omdat door deze verhuizing mijn werk wat achterstand heeft opgelopen, kon ik daarover ook lekker stressen. Alles te strak inplannen, en dan het ingeplande item drie keer een dag naar voren schuiven. De keren dát ik iets leuks ging doen, was dat met anderen, en super intensief. Dan kwam ik dus doodmoe thuis, en extra teleurgesteld omdat dat dus óók niet hielp.

Goed, rust dus. Echte rust. Maar wat moet ik dan doen? Televisie kijken of zo? Pokémon vangen? Ik heb echt al een dikke maand geen pokéstop meer aangeraakt. Te druk, te saai, te… Nutteloos.

Kweenie. Stiekem wil ik gewoon op bed liggen in een donkere kamer, en praten. Met net die ene persoon die er niet is.