Life

PR

Vorig jaar april vierde François een jubileum: Hij woonde precies tien jaar in Japan! Daarvoor studeerde hij er ook al, maar dat telt niet – in ieder geval niet voor het immigratiebureau. Maar nu stond de teller dan toch echt op tien, wat betekende dat hij een permanente verblijfsvergunning (PR, ofwel Permanent Resident) mocht aanvragen!

Toeps, kattenvrouwtje

Er zijn van die dingen die ik, als je ze me een paar jaar geleden had verteld, nooit had geloofd. Dat ik naar Japan zou verhuizen, bijvoorbeeld. Maar zelfs dat zou ik minder onwaarschijnlijk hebben gevonden dan het volgende scenario: Dat ik met een Fransman in huis zou wonen, en zorg zou moeten dragen voor twee katten.

Het Grote Toeps Jaaroverzicht 2024, deel 2

Welkom bij deel twee van mijn jaaroverzicht! Het is aan te raden om eerst het eerste deel te lezen, tenzij je een of andere barbaar bent of zo. In dit overzicht gaan we verder waar we gebleven waren, namelijk in Nederland, in juli.

Het Grote Toeps Jaaroverzicht 2024, deel 1

Welkom bij Het Grote Toeps Jaaroverzicht. Het is een jaarlijkse traditie op deze blog – behalve vorig jaar dan, want toen zat ik vooral over m’n leven te klagen in deze post. In maart schreef ik nog wel iets wat op een jaaroverzicht leek, hier. Maar ik eindigde 2023 een beetje zoekend, en ik kan je vast verklappen, dat ging in 2024 niet helemaal over. Maar goed, laten we bij het begin beginnen.

Bezoekuur #1: De fam

Het is eind 2024, en ineens is het alsof de pandemie nog maar een vage herinnering is – een nare droom, ergens in een ver verleden, waarin overheden bepaalden of je naar buiten mocht, je beroep mocht uitvoeren of je familie en vrienden mocht zien. Maar inmiddels lijkt alles weer als vanouds. Het aantal toeristen in Tokio is groter dan ooit (iets wat op zich best voordelig is voor iemand die een boek verkoopt over haar verhuizing naar Japan, haha) en zo kwamen naast Charlotte ook mijn vader, stiefmoeder, broertje, schoonzus en nichtje naar Japan. En Riemer. En Maan ook weer, deze keer voor een Artist-In-Residence.

Bye bye balkon-Fuji

Toen ik naar Japan verhuisde, woonde ik de eerste anderhalve maand op kantoor. Nu klinkt dat erger dan het is, want mijn kantoor is gewoon het mini-appartementje dat ik kocht, toen we allemaal nog thuiszaten met corona-lockdowns en grenssluitingen. Om te voldoen aan de voorwaarden van mijn business manager-visum, moest ik snel een aparte woonruimte vinden (kantoor aan huis is niet toegestaan), en die vond ik op de tiende verdieping van hetzelfde gebouw. Er moest nog even een vleermuis verjaagd worden, toen nog een paar weken geventileerd, maar daarna werd het langzaam maar zeker mijn woning.

Statuswijziging

Riemer postte gisteren een update op LinkedIn met twee foto’s die door mij zijn gemaakt, met daarbij netjes de credits: “Foto’s door mijn ex, Bianca Toeps”. Allereerst: props voor het geven van credits. Maar eh. Ik heb jullie dus even wat uit te leggen.

Flitsbezoek

“Weet je wat ik mis?”, dacht ik laatst. “Dat ik gewoon met Charlotte door Tokio kan rondrennen, en dat we dan foto’s maken, of reels, of whatever andere content, die ik kan gebruiken voor mijn sociale media.”

– “Maar dat kan toch gewoon?”, dacht ik terug. “Ik kan gewoon een ticket voor Charlotte kopen en haar overvliegen!”

Toeps en Olga checken de park

Twee weken geleden sprak ik op een zondagochtend af met Olga (mijn parttime marketing-medewerker) in Shinjuku Gyoen, het nationale park in het bruisende centrum van Tokio. Het was nog vroeg, maar al behoorlijk warm. De zomer in Tokio tikt regelmatig de 36 graden aan, en daarbovenop is de lucht ook nog vochtig, wat het allemaal nog klammer doet aanvoelen. Deze ochtend stond er een briesje, wat goed was voor de warmtebeleving, maar ook gelijk als test kon dienen voor de microfoon die we wilden testen.

Hoest

“Ik heb nog nooit corona gehad”, zei ik eerder dit jaar tegen een vriendin, die onze afspraak afzegde omdat zij voor de derde of vierde keer geveld was. “Dat kan bijna niet”, zei zij. “Je bent vast iemand die gewoon geen klachten krijgt.” Hoewel ik daar graag in geloofde, was ik er niet zo zeker van: “Ik draag als een van de weinigen nog een masker…” Dat ik in Japan woon helpt daarbij natuurlijk, hier is dat heel normaal. Maar ook in Nederland zette ik in de trein een masker op; mijn bezoekjes zijn altijd maar kort en, zo redeneerde ik, ziek worden is zonde van mijn tijd.

Vuurwerk

Heel af en toe kijk ik op Threads, Zuckerbergs antwoord op Twitter. Nu weten we allemaal dat mensen op Twitter (oké, oké, X) in bubbels terechtkomen, maar Threads is nog vele malen erger. Het algoritme dat mij er posts voorschotelt, denkt dat ik geïnteresseerd ben in precies twee dingen: autisme en Japan. En zo bestaat 50% van mijn feed uit edgy takes vanuit de autistische “community”, en de andere helft uit domme vragen (“Hoeveel geld heb ik nodig voor een vakantie van twee weken in Tokio?” – Eh, weet ik veel, wat wil je doen?) en nog dommere statements (“Mannen in Japan dragen nooit een korte broek, dan zie je beenhaar en dat is echt goor!” – Euh, ik zag er net nog een stuk of tien in de trein, nobody cares?) over Japan.

De kleine Japanse volksverhuizing

Ken je dat? Dat je ergens een bed wil, dan maar een verhuisbedrijf mailt, en voor je het weet ineens je halve inboedel bij de boyfriend hebt gestald? Deze dinsdag was het verhuisdag, en gebeurde precies dat.

De Ikea-haters

“Ikea-meubels zijn niet gemaakt om te verhuizen. Dan gaan ze kapot.” De Japanse meneer van het transportbedrijf keek moeizaam. Hij sprak in het Japans tegen Google Translate, waarna zijn telefoon de vertaling in het Nederlands uitspuugde. Even ervoor had hij gevraagd of al mijn spul van Ikea was, waarop ik opgewekt met “ja” antwoordde. Ik hou van Ikea. Japanners niet.

Het huis van de buren

Wie mijn nieuwe boek heeft gelezen weet dat ik, toen ik net in Japan was aangekomen en nog in mijn kantoor sliep, het appartement er recht naast wilde huren. Het leek me zo heerlijk: drie seconden woon-werkverkeer, een gedeelde internetverbinding, stofzuiger en voorraadkast, en (na het ontmantelen van een tussenschot) een heel lang balkon, zodat ik zelfs “achterom” van huis naar kantoor en vice versa zou kunnen gaan. Maar helaas, ik viste achter het net, en nam in plaats daarvan genoegen met een appartement aan de andere kant van het gebouw, en vijf verdiepingen hoger.

Buongiorno en konnichiwa

Het is mij, Toeps, business manager. Deze blog is een greep uit de dingen die ik gedaan heb in de afgelopen maanden. Want er is veel gebeurd, en er gaat ook nog veel gebeuren! Wat dan zoal? Nou…

Het einde van een Starbucks

François en ik stonden in de rij voor de Starbucks in het winkelcentrum van station Keio-Hachioji, toen zijn oog viel op een poster. Zo’n vel met grote rode en gele letters, en iets in het Japans dat zich liet vertalen als “opheffingsuitverkoop”. Ik had de poster al vaker gezien, maar omdat mijn hersenen Japans nog steeds niet automatisch vertalen, had ik er er geen seconde over nagedacht, en aangenomen dat het de zoveelste reclameposter was. Maar François z’n Japans is beter, dus hij vroeg de barista: “Opheffingsuitverkoop?” – “Ja,” zei de barista, “alles gaat dicht op 31 maart. Wij gaan ook weg, het hele gebouw gaat leeg.”