Blog
Hoi, ik ben Toeps en ik blog al sinds 2004. Over mijn avonturen, over dingen waar ik dingen van vind, en over mijn leven als autist. (En tussen 2012 en 2016 ook over de wereld van modellen en fotografie, op mijn toenmalige platform Fashionmilk.com, wat je heel misschien nog kent van de topmodel-recaps.)
Deze blog heeft me veel mooie dingen gebracht: vrienden en vriendinnen, een trip naar Disneyland Parijs en zelfs een boek. Tegenwoordig schrijf ik vooral over mijn leven in Japan, waar ik woon.
Wegen en omwegen
Zo. Mijn huis in Den Haag is opgeleverd, net als mijn kantoor. Ik woon nu echt, full-time in Rotterdam bij Riemer. Wie had dat gedacht.
The negative and the positive
Er zijn een boel dingen die goed gaan. Ik heb werk, ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb spaargeld en ik heb vrienden. Als ik het zo opschrijf, klinkt het alsof mijn leven compleet is, en alsof alles wat hierna komt gezeur in de marge is. Dat is het natuurlijk ook, als je […]
Raar jaar 2020
Ik heb een aantal goede keuzes gemaakt in 2020. De eerste was eind januari naar Japan vliegen, al vroegen sommige mensen me of ik dat nou wel moest doen, met dat Chinese virus en zo. De tweede was daar blijven tot eind april. De derde was mijn Kickstarter, die ondanks de onfortuinlijke timing toch z’n target haalde.
Vroeg of later
Japan had een Kerstkadootje voor me: de grenzen gaan weer dicht. Tot eind januari, of beter gezegd, tot minstens eind januari, want ik zie ze het ook nog wel verlengen daarna. Residents mogen nog naar binnen, maar mensen die zich nieuw willen vestigen (zoals ik dus) hebben pech.
I’m turning Japanese I really think so
Een tijdje geleden begon ik aan misschien wel het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb: het aanvragen van een business manager visum voor Japan. Ik schreef een business plan, maakte prognoses, vulde een boel formulieren in en zocht naar papieren die ik al in geen jaren meer had gezien. Mijn CMD-propedeuse uit 2006, bijvoorbeeld. Ik stuurde alles op naar mijn tussenpersoon, die kwam weer bij me terug met vragen van de Japanse (of beter gezegd Tokiose) overheid en toen kreeg ik twee weken geleden de verlossende mail: “uw aanvraag is goedgekeurd”.
Ik heb nieuwe, geluidswerende gordijnen, en jullie willen natuurlijk allemaal weten: “Werkt dat?!”
Hoera, ik heb nieuwe gordijnen! En niet zomaar gordijnen, maar heerlijke, dikke, geluidswerende gordijnen. Dat leek me namelijk wel fijn, zo met die bouwput voor de deur. Maar ze bleken nog meer voordelen te hebben…
Nooit de comments lezen
Het schijnt het motto van de meeste celebs te zijn: nooit de comments, reacties of recensies lezen. Die wil je niet zien, is het idee. Nu scoort mijn boek over het algemeen vrij goed, dus veruit de meeste recensies die ik tegenkom zijn positief. Toch is er zo nu en dan iemand die schrijft alsof ik persoonlijk op hun tenen de sirtaki heb staan dansen.
Ik weet niks
Toen ik dinsdag op kantoor zat te werken, begon mijn buik plots salto’s te maken. Ik haastte me naar de wc, en vervolgens naar huis. Ik deed mijn Japanse les zoals gepland maar bleef vervolgens twee dagen thuis, bouwputlawaai en al.
Vol huis vol hoofd
“Dit moet stoppen”, zeg ik tegen mezelf als ik weer een Ikeatas vol Vinted-pakketjes heb opgehaald bij de lokale Esso. De afgelopen weken vergoeilijkte ik mijn online shopping, want alles wat ik niet paste, of bestelde omdat de prijs zo laag was, zou in de webshop gaan. Of mee naar Japan. Maar inmiddels puilt mijn voorraadkast dusdanig uit, dat er bijna niks meer bij past. Aan mijn kledingkast hangen twee jassen die op de foto moeten. Donderdag en vrijdag komen twee meiden langs om model te staan, zodat ik eindelijk een beetje ruimte kan terugwinnen. Maar da’s weer twee middagen werk. En dan nog nabewerken, online zetten, en opsturen. Er raakt ongetwijfeld weer het een en ander kwijt in pakkettenland. En het is niet dat dit nu het enige is wat ik doe.
Het Japanse geheim voor alles
Laatst struinde ik tijdens het wachten op mijn trein door de AKO, en aldaar vond ik Het Geheim Voor Een Lang En Gelukkig leven. Of nou ja… Ik weet eigenlijk niet precies wíe ik moet geloven. Zo is er het Deense “Hygge”, het Zweedse “Lagom”, of “De Weg” van de Chinezen.
The sound of silence
Hallo vanuit Rotterdam. Ik ben niet verhuisd, maar mijn huis in Den Haag is vrijwel onbewoonbaar. En dan is die gigantische hijskraan voor mijn raam nog niet eens omgevallen. Maar dat geluid. Dat geluid.
Translate your book they said
Het begon met de vertaler. Toen de corrector. Net als bij mijn Nederlandse boek gingen we keer op keer door aanpassingen en correcties. Niet omdat het origineel zo slecht was, maar omdat dat zo gaat met schrijven, en dus ook met vertalen. Ik schreef een paar nieuwe stukken, husselde een hoofdstuk en toen was het […]
Zwart vierkantje
Zoals jullie allemaal ongetwijfeld weten, stierf vorige week in Amerika George Floyd door politiegeweld. De demonstraties die daarop volgden liepen, mede door inmenging van figuren die daar niet thuishoorden, totaal uit de hand. Nadat eerst voornamelijk video’s van de dood van Floyd werden gedeeld, veranderde de mediastroom al snel in een golf van tips, lessen […]
Rariteitenkabinet
Afgelopen zondag werd de eerste aflevering van het tweede seizoen Tokidoki uitgezonden – die serie van Paulien Cornelisse over Japan. Hitori-bocchi was het woord van de week. Helemaal alleen. Zo kon ze de hele aflevering paralellen trekken met de huidige coronacrisis en social distancing, want, zo vertelt ze ons: dat doen ze in Japan al […]
Geland
Het voelt alsof ik er weer ben. Twee weken geleden landde ik ‘s morgens rond 3:30 op Schiphol, alwaar Riemer mij stond op te wachten. Niemand testte me op corona, nam mijn temperatuur op of checkte mijn koffers. Welkom in Nederland en de mazzel.
Dagelijkse veranderingen
Ik zou het best fijn vinden als alles gewoon een weekje hetzelfde zou blijven. Maar het lijkt wel alsof in coronawereld dagelijks de kaarten opnieuw worden geschud, zodat alles wat gisteren een goed idee leek, plots heroverwogen dient te worden.