Blog
Hoi, ik ben Toeps en ik blog al sinds 2004. Over mijn avonturen, over dingen waar ik dingen van vind, en over mijn leven als autist. (En tussen 2012 en 2016 ook over de wereld van modellen en fotografie, op mijn toenmalige platform Fashionmilk.com, wat je heel misschien nog kent van de topmodel-recaps.)
Deze blog heeft me veel mooie dingen gebracht: vrienden en vriendinnen, een trip naar Disneyland Parijs en zelfs een boek. Tegenwoordig schrijf ik vooral over mijn leven in Japan, waar ik woon.
Groeien en bloeien
In mijn vorige blog had ik jullie beloofd meer te vertellen over de reis, maar ik ben hier inmiddels zo’n drie weken, dus de reis laat zich samenvatten als: ik stapte in Korea het vliegtuig, stapte twee uur later in Japan weer uit, ging de molen door op Narita en mocht met de trein naar huis. Aldaar moest ik nog drie dagen quarantaine doen, waarna ik er, na een lokale PCR-test, vervroegd uit mocht.
Aber du siehst gar nicht autistisch aus
Al een tijdje zag ik in de Amazon-statistieken van mijn Engelse boek dat, na de US en de UK, Duitsland de grootste afnemer van mijn boek is. Ik kreeg ook met enige regelmaat berichtjes van Duitse lezers, met de vraag of het boek ook in het Duits zou verschijnen. Ze zouden het graag aan hun familie laten lezen bijvoorbeeld, maar ja, die zijn niet zo goed in Engels…
Japan dan
Ik ben graag goed voorbereid. En goed op de hoogte. Maandenlang heb ik de Facebook-groep “Seeking entry in Japan” op de voet gevolgd, want ik kan je vertellen, soms hep de beste info daadwerkelijk op Facebook gestaan.
Korea for the gram
Ik ben jullie een update verschuldigd. “Hoe is Korea?”, vragen jullie me steeds. Ik kon er geen antwoord op geven, want dat zou niet eerlijk zijn. Korea kan het namelijk niet goed doen, en dat ligt niet aan Korea, maar enkel aan het feit dat het niet Japan is.
Identificatie
“Identificeer jij je eigenlijk nog wel als vrouw?” Roufaida vroeg het me, nadat we het over haar podcast hadden, waar ik ook aan had meegewerkt. Grrrls heette die aanvankelijk, maar nu ze pas een non-binair persoon had geïnterviewd, kon die naam eigenlijk niet meer. Kort daarvoor vroeg mijn Instagram-app me of ik mijn pronouns in mijn bio wilde zetten. “Ga weg, laat me met rust”, dacht ik. Maar waarom dacht ik dat eigenlijk?
Koreantaine
Het was de dag voordat Riemer en ik naar Disneyland gingen, dat ik besloot om Korea te proberen. Ik wachtte inmiddels al meer dan een jaar op Japan, en het zag er niet uit alsof er de komende tijd iets zou veranderen. En nog langer bij Riemer in de woonkamer kamperen, of in hotels in Utrecht, leek me niks. Dus het werd Korea.
Ik ging naar Disneyland Parijs met een Autipas (en middenin een pandemie)
Ik wilde al maanden naar Disneyland Parijs, maar steeds stelde ik het uit, “want Japan”. Ik kon niet vooruit plannen, ik durfde het corona-risico niet aan, of Riemer moest werken. Maar nadat we in November niet gingen, “want Japan”, en Japan en Omicron me vervolgens weer keihard naaiden, was ik vastbesloten: we gáán. Met Oud & Nieuw. Ben ik ook meteen van die vuurwerk-ellende af.
Groundhog year, part 2
Na deel 1, waarin ik de eerste helft van 2021 behandelde, is hier deel 2, van juli tot december. Ik woonde voor het grootste deel van de periode in The Lee Towers, wat vooral erg duur was, maar niet heel prettig. Je zult nog wel zien waarom.
Groundhog year, part 1
“Well, it’s groundhog day… Again.” Bill Murray speelt in de film uit 1993 een cynische journalist die groundhog day (een suffe, regionale feestdag) steeds opnieuw moet beleven, totdat hij het goed doet. Gelukkig geloof ik niet in dit soort voorbestemming, al begin ik me al bijna af te vragen of ik mijn moeder eens moet bellen. Want Japan is weer dicht, ik woon weer bij Riemer, en ik ben precies even ver als een jaar geleden.
Allemaal dure huizen
Tijd voor een update. Ik was al bijna vergeten dat er nog zoiets als een blog bestond, maar goed, driehonderd jankverhalen over dichte grenzen is ook niet de meest enerverende content om jullie mee te verblijden. Toch is deze blog dat ook weer. Of nou ja, semi. Want op papier zijn de grenzen open. Althans…
Like dolphins can swim
Vannacht droomde ik dat ik in Japan was. Ik zat in de Starbucks, wist niet wat ik moest doen en besloot toen om maar naar een andere Starbucks te gaan. Buiten was een haventje, of een kanaal, en daar gaven ineens wilde dolfijnen een show. Ik filmde het voor Instagram en zocht nog naar het […]
The Lee Towers
Begin 2017 begon ik als photoshopper bij Zondag met Lubach. Hoewel ze meestal zeggen dat je moet stoppen op de piek, begon ik daar juist. Mijn allereerste week was die van America First, The Netherlands Second. Niet dat ik daar veel mee te maken had gehad; de video was al grotendeels af toen ik voor het eerst mijn werkplek innam. Maar het was fascinerend om mee te maken: de hype, de media-aandacht, de spin-offs die door andere landen, steden en gehuchten werden gemaakt.
Het verhaal van de lifehacker
Er zijn verhalen die mensen zichzelf vertellen, of elkaar. Verhalen over wie ze zijn, wat ze doen, en hoe het leven in elkaar zit. Daarom zijn religies nog altijd populair, en daarom houden we van boeken, films of zelfs roddels. We spiegelen onszelf aan die verhalen, en vormen aan de hand ervan ons beeld van goed en kwaad.
Bijna echt
Het was iets na zessen toen ik gisteravond Hoog Catharijne binnenliep, na een middagje werken bij Maan. Ik haalde een steamed-milk-met-één-pompje-chai (“Nee, steamed milk. Ja, dat kan wél.”) bij Starbucks, waarna ik de roltrap naar boven nam richting de ingang van het hotel. Ik bestelde avondeten bij de receptie, maar pas voor 19:30. In mijn kamer las ik, onder het genot van mijn drankje, Bijna Echt uit – het boek dat ik een dag eerder bij mijn uitgever had gebietst, toen ik daar was voor een meeting.
Suumo-worstelen
Laten we het eens over een andere boeg gooien. In plaats van te stressen over corona, wil ik in deze blog vooruit kijken. Dromen. Of nou ja, dromen…? Het is meer plannen, of mijn opties verkennen. Ik wil namelijk ooit een huis in Japan kopen, en niets is zo leuk als het gluren op het Japanse equivalent van Funda: Suumo.
Curveballs
Ik ben al drie dagen onrustig. Snel getriggerd en kwaad, maar ook wakker tot na twaalven omdat dat ene schema-markup-dingetje niet werkt. Al het onbelangrijke weet me helemaal op te slokken, want mijn brein voelt als een stuiterbal. Ik maan mezelf tot kalmte, want met impulsieve acties en boze mails saboteer ik mezelf alleen maar.