Hoera! Mijn boek krijgt een tweede druk! De eerste tweeduizend exemplaren zijn bijna uitverkocht, en wel zó bijna uitverkocht dat er met spoed een extra lading besteld wordt: de anderhalf-de druk. Deze versie wordt ergens anders gedrukt, en heeft dus geen flappen en wellicht iets kleurverschil op de cover. Het liefst niet natuurlijk, maar ik kan er niks aan doen.

Bestseller

Kortom, het gaat goed met mijn boek. Gisteren kwam ik binnen in de bestseller top 60. Er was mij al verteld dat ik er misschien in zou komen, maar toen Myrthe (van mijn uitgeverij) me belde en zei: “Je staat erin! Op nummer drieën…”, verwachtte ik toch dat ze 53 ging zeggen. Het bleek 33. “Je klinkt wat meh”, zei Myrthe. Dat was niet mijn bedoeling! Maar ik had net drie dagen naar photoshop gekeken, en al mijn hersencellen waren inmiddels uitgecheckt. Daarbij had ik, tot een paar weken terug, nog nooit van de bestseller top 60 gehoord. Pas toen Aafke zei dat ik haar “verslagen” had en Myrthe huilend boven de champagne hing, besefte ik goed en wel hoe bijzonder het was.

Zelf was ik veel nerveuzer voor een ander lijstje: de non-fictie top 10. Of ik daar met mijn plek 33 in zou staan, hing natuurlijk af van de hoeveelheid non-fictie in de lijst. Ik klikte op het tabje en HELL YEAH! Nummer 10! “Maar Toeps, waarom vind je die lijst dan ineens wél belangrijk?” Nou, omdat ik een treinennerd ben. En vrijwel al mijn boeken in de AKO of de Bruna op het station koop. En op het station, daar in die AKO, ligt de non-fictie top 10 op tafel. Nu geloof ik niet dat zij exact dezelfde lijst aanhouden, maar hey. Ik hoorde net van Myrthe dat AKO er, na het uitkomen van deze top 10, inderdaad een lading heeft besteld. Soon in your treinstation, peoples! Of op Schiphol. OMG, op Schiphol. Kijk, daar gaat je autistische nerd pas van huilen.

Zondag met Iedereen

Signeren als een pro

Over huilen gesproken: zondag kreeg ik ook even tranen in mijn ogen. Ik gaf een interview in de Stadsschouwburg in Utrecht, tijdens Zzzzzondag, een liveshow-slash-podcast. Hoewel ik op zich niet van verrassingen hou – autist hè – was ik blij verrast dat, naast Maan, Riemer, Serena en Fleur van de uitgeverij plus aanhang, ook ineens mijn vader, stiefmoeder en broertje binnen kwamen lopen!

Voordat ik aan de beurt was zong Iris Penning een mooi liedje over risico’s nemen: “Liever vieze voeten, dan altijd schoenen aan.” Ik moest het opzoeken voor de exacte tekst, en zit nu weer te huilen. Waarom? Weet ik niet precies. Misschien omdat het voor me bevestigt dat risico’s nemen goed is. Dat alles goedkomt. Dat ik in een zaal over mijn boek zat te vertellen, met in die zaal mijn vader, stiefmoeder en broertje, die trots op me zijn. Het interview ging trouwens hartstikke lekker, en is hier terug te luisteren.

Kantoor

En om de titel van deze blog nog maar eens van een andere invalshoek aan te snijden: bij The Student Hotel was het ook druk. Te druk. Daarom zegde ik een aantal weken geleden mijn abonnement op. Ik merkte dat ik steeds vaker niet naar kantoor ging, omdat ik me niet kon concentreren met al die bellende en kletsende mensen om me heen. Maar toen zat ik dus vorige week thuis, in de sloopherrie die meter voor meter dichterbij sluipt, en dacht ik: hier moet toch ooit een oplossing voor komen. Ik stuurde nog eens een mailtje naar ANNA & Co, de organisatie die allerlei goede dingen doet in het voormalige ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid – tegenover station Laan van NOI, en zo’n tien minuten lopen van mijn huis. Alsof het zo had moeten zijn, was er nog één privékantoortje vrij. Morgen ga ik tekenen.

_{Foto’s: Dorien Hein}