Elke week denk ik dat het inmiddels wel een keertje klaar zal zijn met mijn boek. Ik vierde het moment dat ik alle hoofdstukken inleverde, het moment dat (zo dacht ik) alle correcties doorgevoerd waren, en het moment dat het boek naar de vormgever ging. “Zo, nu hoef ík er even niks meer aan te doen!”, dacht ik steeds. Ha. Gekke Toeps.

Het ligt natuurlijk ook gewoon aan mij. Ik ben een perfectionistische zeurpiet. Zo vond ik de eerste keer dat mijn boek terugkwam van de vormgever de tekst te groot. De vormgever ging aan de slag, en drie dagen later kreeg ik de gecorrigeerde versie binnen, waar ik wederom niet helemaal happy mee was. Ik zwaaide met mijn geodriehoek en beklaagde me over een halve millimeter regelafstand en een punt verschil in de tussenkopjes. De vormgever stuurde twee testbladzijden om uit te kiezen, waarna het eindelijk goed was.

“Zo was ik ooit was…”

Het kostte ons kostbare tijd, dus ik schoot in de stress. Die werd nog eens verergerd doordat een Twitter-gebruiker in mijn voorbeeldbladzijde een taalfout vond; ergens stond het woordje “was” dubbel, omdat ik die zin had lopen verbouwen. Vijf correctoren waren eroverheen geweest, en niemand was die fout opgevallen. Maar dat betekent…?! Panisch voor fouten kamde ik het hele boek nog eens uit. Ik vond er een aantal, kwam erachter dat ik nog een stukje over onderprikkeling moest toevoegen en twijfelde over sommige zinnen. Op dit moment moet ik eigenlijk nog een keer door het boek heen, omdat we soms enkele, en soms dubbele aanhalingstekens gebruiken. Aaargh!

De cover doe ik qua vormgeving zelf, en da’s denk ik maar goed ook. Ik printte wel zes verschillende versies, en discussieerde met redacteur Lotte over de kleur: geheel roze, of roze met een witte achterkant? Haar voorkeur ging uit naar het eerste, mijne naar het laatste. Ik vroeg mijn vrienden, maar ook die waren lekker verdeeld. Wel merkte ik dat ik uiterst teleurgesteld was als iemand “geheel roze” zei, wat mijn keuze voor een witte achterkant nog eens bevestigde.

Dit wordt ‘m dus, althans, dat hoop ik…

Woensdag moet het hele gedoe echt naar de drukker. Ben ik dan klaar? Haha, grapjas. Ergens in de week na die woensdag moet ik zelf langs de drukker, om de kleurproef van de cover te checken. Of nou ja, dat hoeft niet… Dat wil ik.

En dan is het nog het mediacircus. Maandag heb ik twee interviews, een live-versie en een telefonische variant. Ik hou in Excel een lijstje bij, met daarin al een stuk of tien kranten en tijdschriften. Sommigen willen mijn boek aanprijzen, terwijl ze het nog helemaal niet gelezen hebben. Best gek. Ondertussen is een recensent van een grote krant het boek wél aan het lezen, althans, zij leest dus de kladversie. Ook gek. In mijn dromen is iedereen kwaad op me, omdat ik in hun ogen verkeerde dingen in het boek heb gezet. En zelfs onder de douche heb ik denkbeeldige discussies met de Harriët Duurvoorts van deze wereld, die vinden dat ik niet kan spreken voor hun autistische kind.

2 april komt mijn boek uit. 3 april geef ik een lezing in Eindhoven. Ik wilde zeggen dat jullie ook moesten komen, maar ik zie net dat het uitverkocht is. Enniewee. “Spannend!”, zegt iedereen tegen me. “Mwah, spannend niet, druk wel!”, zeg ik terug. Maar misschien is het ook wel een beetje spannend inderdaad.