Het was dé hit in mijn examenjaar, 2001: Starmaker. Zoals duizenden anderen volgde ik de formatie van de band K-otic in het voormalige Big Brother-huis, en ook de cd was in mijn bezit. Als ik I Really Don’t Think So hoor, dan zie ik mezelf skaten over de Nelson Mandelabrug, met mijn discman aan mijn broek geclipt. Als ik Sita’s Happy hoor, weet ik weer precies hoe ik me voelde als zeventienjarige puber. “You could be so happy”, zong ze. Je hebt gelijk, dacht ik, terwijl ik me vrij matig voelde.

Muziekbusiness

Afijn, K-otic stopte, het leven ging door en gelukkig werd ik na mijn overstap van accountancy naar CMD een stukje happy-er. Ik ging fotograferen, en ontmoette zo zangeres Sandy Dane. De foto’s voor haar album waren mijn eerste commerciële klus.

Omdat de shoot nogal belangrijk was, kwam er ook iemand van haar platenmaatschappij Sony BMG langs. Dat was Bart, die na K-otic (en XYP) carrière had gemaakt als A&R manager. Het was een erg leuke shootdag (moevie!), waarop Bart vertelde dat zijn (toenmalige) vriendin een modellenbureau had; misschien konden we eens meeten.

En zo, lieve kinders, leerde ik Tjarda kennen. (En dus niet andersom, zoals je zou denken.) Overigens, ook leuk in de categorie “It’s A Small World After All”: Toen ik Riemer net leerde kennen, bleken we één gemeenschappelijke Facebook-vriend te hebben: Sandy Dane. Riemer bleek Sandy al vanaf haar MySpace-tijd te volgen, en had dus ook die cd met mijn foto’s in huis liggen. Dansende poppetjes, kom er maar in.

I Surrender

_{Sorry voor de overdramatische titel haha, ik wilde een K-otic titel gebruiken, maar niks paste! Rebel Child, Falling, Can’t Get You Out Of My Mind? Damn.}

Terug naar 2016. K-otic ging een reünie-concert geven in de HMH, vijftien jaar later. Ik had die crowdfunding-campagne natuurlijk wel gezien, maar om heel eerlijk te zijn durfde ik niet naar het concert, omdat ex Maarten en zijn vriendin óók K-otic-connecties hebben, en ik een beetje bang was om ze tegen te komen.

In de aanloop naar het concert maakte een ándere Maarten (held!) een documentairereeks. Bart deelde deze op Facebook, waarna ik hem een berichtje stuurde in de trant van: Wat leuk om te zien!

“Kom je ook op 10 december?”, vroeg Bart, en ja, dan kan je er natuurlijk niet meer omheen. We waren inmiddels ook alweer een half jaar verder, dus erg bang om ex M. tegen te komen was ik niet meer. Ik trommelde Charlotte op (“Oooh, ik was zó fan van Sita vroeger!”) en we begaven ons richting de HMH.

Natuurlijk (oh, dansende poppetjes) konden ze mijn naam niet vinden op de gastenlijst (Bianca, Toeps, hoe zal ik eens heten?), en zo zag ik tijdens het zoeken wél een andere naam voorbij flitsen. Ex M. in the house. Geen idee of ‘ie er ook daadwerkelijk wás trouwens, want ik ben ‘m niet tegengekomen. Wie ik wél tegenkwam was Tjarda, met dochtertje Chloé en nieuwe vriend. Een week eerder stuurde ze me een appje: “Ja, dus ik wilde je uitnodigen voor mijn verjaardagsfeestje bij K-otic, blijk je al op de lijst te staan!” Haha. Dansende poppetjes.

Tijdens het slotnummer Damn (I Think I Love You), dat nog bijna gecancelled werd…! Hoezo? Kijk snel de docuserie!

Goed, long story short: Als je geen zin hebt in de duizendste herhaling van Home Alone, dan heb ik hier dé kijktip voor de feestdagen voor je: K-otic, 15 jaar na Starmaker. Jeugdsentiment in zes delen.