Ga je aan de andere kant van de wereld naar een verlaten eiland, zijn Henk en Ingrid er ook! Lekker luidruchtig, en oh zo op de hoogte, want Chris Zegers van 3 op Reis heeft het eiland ook bezocht.

Oh ja joh?

Ach ja. Nagasaki en Nederlanders, die combinatie is niet geheel toevallig. Vanaf 1609 heeft Nederland handelsbetrekkingen met de stad, waarna de Portugezen, die ons voor waren, maar tot grote irritatie van de Shogun iedereen probeerden te bekeren tot het Katholieke geloof, het land uit werden geknikkerd. (Te laat, overigens, want nog steeds stikt het in Nagasaki van de kerken, heel weird.)

De Nagasakianen zijn anders dan de inwoners van Tokio. Ze lijken minder te buigen, ze zijn minder nerveus… Nagasaki is een havenstad, dus de inwoners zijn hard, vies werk gewend. Ze hebben één van de heftigste bombardementen van de geschiedenis overleefd. Ineens valt het kwartje: Nagasaki is gewoon het Japanse Rotterdam! Zelfs het stopwoordje “ne”, Japans voor “hè” of “toch”, wat ze in Nagasaki beduidend vaker gebruiken dan in Tokio, heeft een Rotterdams equivalent. Ja toch, niet dan?

Hashima (aka Gunkanjima)

Goed, hard en vies werk, dan ben je bij Mitsubishi aan het juiste adres. Het bedrijf, dat we in Nederland voornamelijk van auto’s kennen, maar in Japan ook gewoon ventilatoren, liften, stofzuigers en zelfs satellieten maakt(!), had op het eiland Hashima een kolenmijn.

In 1890 kocht Mitsubishi het 480 bij 160 meter grote eiland, en in de jaren daarna groeide het uit tot een mini-stad, compleet met bioscoop, winkeltjes en een school voor de kinderen. Toen in de jaren ’70 de kolenproductie daalde, werd het eiland gesloten. Iedereen vertrok, en de grote, stalen entreepoort ging op slot. Alleen bij hoge uitzondering ging deze weer open, zoals voor de James Bond-film Skyfall, en natuurlijk voor onze mattie Chris Zegers.

Enniewees. Omdat het eiland zo ontzettend vet is, heeft de stad Nagasaki besloten het open te stellen voor toeristen. Of nou ja… Gedeeltelijk dan. Er werd een betonnen looproute aangelegd, vanaf waar je maar een mini-stukje van het eiland kunt zien. De rest is te gevaarlijk: door weer en wind en de tand des tijds staan de meeste gebouwen op instorten.

Slagschip in zicht!

Het is duidelijk waar het eiland z’n bijnaam Gunkanjima (gunkan = slagschip, denk aan de sushi) aan dankt…

Toeristenbootje van de concurrent

Tjappie op de boot met een poepdure Lytro

No no, no no no no…

Half ingestort dak van de gym

Blij ei met pasje!

Hashima, ofwel Gunkanjima, Japans voor “slagschip-eiland”, staat sinds 2015 op de werelderfgoedlijst. Daarvoor moest Japan nog wel één hobbeltje over: Hoe zat het nou precies met de (niet geheel vrijwillig) te werk gestelde Koreanen? “Nou kijk, hier komen de mijnwerkers heel vrolijk de mijn uit! Oh ja, er ging heel soms ook wel eens iemand dood. En laten we de buitenlandse werknemers niet vergeten… Oké, dat was wel weer genoeg pijnlijke historie, op naar de volgende site!”

Hashima, expectation vs. reality…

Toeristen, Japan-style

“Deze mijnwerkers hadden echt een toffe baan hoor!”

En nu willen jullie natuurlijk weten: “Was het wel leuk?” Ja! Natuurlijk! Het was ontzettend gaaf om het eiland in het echt te zien. Maar wie meer wil, raad ik aan op Youtube op zoek te gaan naar documentaires. Oh en, 3 op Reis, die waren er ook.

Hieronder nog wat architectonisch verantwoorde foto’s met spacende kleuren. Vond ik leuk.