Ik was altijd een beetje bang in mijn huidige relatie. Niet bang voor Riemer hoor, nee, zeker niet. Eerder bang om hem kwijt te raken. En niet omdat ik dacht dat hij wel vreemd zou gaan of zo, eerder omdat ik bang was dat ík vreemd zou gaan. Verliefd zou worden op een ander. Zoiets.

Nooit meer vlinders?

Toen ik Riemer leerde kennen, zat ik in zak en as. Ik was nog helemaal niet klaar voor een nieuwe relatie, ik moest de vorige nog verwerken. Ik voelde me niet echt verliefd, liet dat ook niet toe. Toch wist ik dat het fijn was, en dat ik Riemer bij me wilde houden.

Maar zou dat dan betekenen dat ik me nooit meer dolverliefd zou kunnen voelen? Dat heerlijke gevoel wanneer je iemand net kent, het gevoel dat ik in deze relatie dus een beetje overgeslagen heb? Ik werd er bang voor. Wat nou als ik iemand tegenkom bij wie ik dat wél weer zou kunnen voelen? Wat zou ik dan doen? Het idee spookte steeds vaker door mijn hoofd, en steeds als ik een nieuw iemand ontmoette dacht ik: Ik hoop niet dat hij/zij te leuk is.

zwart-wit

En toen was daar ineens iemand in mijn omgeving die alle standaarden op z’n kop zette. Deze persoon (ik hou het vanwege privacy bewust vaag) heeft twéé relaties. Nee, deze persoon gaat niet vreemd, dit is een situatie die in goed overleg is ontstaan. Hoewel ik eerst diep van binnen enorm kritisch was, bleek die kritiek na enige zelfreflectie voornamelijk voort te komen uit een soort van jaloezie: “Dit kan ook! Dit wil ik ook!”

Ik ben er natuurlijk niet helemaal vreemd mee. Mensen die mij goed kennen, weten van een periode waarin ík iets had met een persoon met een open relatie. (Sorry voor de vaagheid wederom.) Hoewel het einde me pijn gedaan heeft, was de situatie an sich heel fijn. Ik kijk er nog steeds met een goed gevoel op terug, en mis het soms ook gewoon.

Wat volgde was een periode met veel gesprekken. Met de bovengenoemde personen, met Riemer, met ontzettend toffe mensen die plots uit het niets iets lieten vallen over “zoenen met je ex” alsof het ging over een kop koffie. Ik keek tv-programma’s, las artikelen… En meer en meer groeide bij mij het besef: Relaties zijn niet zo zwart-wit.

glory holes

Toch denken de meeste mensen wél zo. Zodra een BN-er in een magazine zegt een open relatie te hebben, maakt de roddelpers ervan: “Man van X mag met anderen neuken!” Alsof dát is waar het om gaat. Toen we tijdens de voorbehoedsmiddelentalk bij de huisarts de term “open relatie” lieten vallen, begon een lichtelijk geshockeerde doc over safe sex alsof we elke week in een parenclub bij de glory holes te vinden zijn. Ieder z’n ding natuurlijk, maar nee, dat doen wij niet.

Sterker nog, wij doen (nog) helemaal níks met onze open relatie. “Is het dan wel een open relatie?”, vraag je je af. Ja, zou ik zeggen, want het vóelt anders.

The relationship zone

Waar ik voorheen bang was om nieuwe mensen te ontmoeten, want oh-oh, ze konden wel eens leuk zijn, ben ik dat nu een stuk minder. Als ik iemand ontmoet die me wel interessant lijkt, kan ik daar gewoon thuis over praten. Opvallend is ook dat die interesse, die sparkle, meestal ook snel weer weg-ebt. Ik dacht altijd dat dat niet kon, dat mensen die in hun relatie verliefd werden op een ander daar altijd tegen moesten blijven battelen. Misschien is het ook wel makkelijker als het gewoon mág, kan ook.

Iedereen vindt het logisch dat je drie beste vriendinnen kunt hebben, maar o wee als je met iemand zoent. Alsof érgens op een arbitraire plek een hoog hek met prikkeldraad is neergezet, met daarop een bordje: “You’re now entering the Relationship Zone!” Ik zie liefde (want daar gaat het uiteindelijk om, hoezeer iedereen het ook altijd over sex wil hebben) als iets breeds. Ik hóu van al mijn vrienden, maar met sommige mensen zou ik ook knuffelen. Met een ander wil ik misschien zoenen. Met weer een ander heb ik diepe gesprekken tot 5:00 in de ochtend.

Talk that talk*

Alles kan, zo lang je er met elkaar over praat. Dat heb ik dan ook gedaan, met Riemer, uren en uren. Ik las laatst een erg pessimistisch artikel over “friends with benefits”, en waarom dat meestal niet werkt. Dat is omdat zij níet met elkaar praten, omdat alles “leuk” moet blijven. Maar praten is key, ik wil namelijk niemand pijn doen.

Sinds de gesprekken met Riemer voel ik me een stuk gelukkiger. Ik voel me een ware hippie, met een hart dat overstroomt van liefde. Als Oprah Winfrey die kadootjes uitdeelt: “And yóu get some love, and you, and you…!” Geen angst. Alleen maar liefde.

_{* Ik moet echt eens stoppen met dit (tussen)kopje, haha. Dit is nu al de derde of vierde keer dat ik ‘m gebruik. Maar “geen angst meer” klonk zo vreselijk cliché!}