Ik moet toegeven, het was een tikje stalkerig. Ik zag op Insta Stories dat ze in het Kawaii Monster Café zaten – ik zat in de Starbucks ernaast. Liep naar beneden, bestelde een crêpe en bingo. Cyarine en Tokidoki Traveler. Meiden die ik al een tijdje op social media volg, en die nu plots in de buurt waren. Of nou ja, Emma (aka Tokidoki Traveler), woont hier. Cyarine is een Dutchie. “Hoi Laura!”, zei ik. En omdat het vast een beetje creepy is om in Japan plots in je moedertaal te worden aangesproken: “Niet schrikken.”

Autist vs. Artist

Ik ben Laura ooit gaan volgen door deze ontzettend herkenbare comic, gedeeld op 9GAG.

“Hoi Laura”, zei ik dus. “Ik vond je comic over autisme zo goed!” Ik was niet de enige, want Laura is de laatste tijd op tv geweest bij Pauw en Talent: Autisme. We hadden het erover: openheid geven over autisme. Ik heb meer vriendinnen met de stoornis, en allemaal vinden we het een lastig ding. Want behalve autisten zijn we ook gewoon betrouwbare zzp-ers; model, fotograaf, tekenares… Of zoals Laura zei: “Ik don’t want to be an autist, I wanna be an artist!”

Toeps kan alles

Nou ja, dat dus. Mijn grootste angst is dat mensen denken dat ik mijn afspraken niet nakom. Of dat je met mij niet samen kunt werken. Want hallo, ik ben heel plichtsgetrouw en ik ben héus een teamplayer. Ik werk altijd in teams, ja toch? Kan ik. Geen probleem.

Behalve dat het niet waar is. Ik ben helemaal geen goede teamplayer. Ik ben namelijk een ontzettende perfectionist, en ik wil alles het liefst op míjn manier. Daarnaast vind ik het bijzonder moeilijk om in groepen te functioneren. ZML? Ik vond het heftig. Niet het werk zelf, dat ging prima. Maar het meedraaien in een team. Dingen als de lunch, een groeps-app. Het zijn echt geen bitches daar, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik elke week thuis heb zitten huilen. Om niks. Nou ja, niks… Het leken grote problemen, toen. In mijn hoofd. En arme Riemer; alles wat hij deed was te veel. Of ‘ie alsjeblieft even kon ophouden met ademen? Ik was compleet overprikkeld.

Team Rocket

En toen kwam dat idee om samen met Maan een project te beginnen. Je weet wel, waar ik in mijn vorige blog naar hintte. Het geheime project. Dat begon leuk, maar toen we het niet eens konden worden over de details, de voor mij o zo belangrijke details, en ik begon op te zien tegen Skype en FaceTime, besloot ik dat ik onze vriendschap veel belangrijker vind dan welk project dan ook.

De wereld voor verder verval behoeden over reizen? Kan nog steeds. Maar dan niet als Team Rocket – gewoon als Maan en Toeps. En da’s sowieso pas voor later, want in september ben ik weer terug in Team ZML. Ik heb vorige week de good old hulpverlening gemaild voor coaching, dus met een wachttijd van veertien weken en een intake-periode van vier (wtf hoezo, ik was al klant?!), is dat net op tijd.

“I don’t wanna be an autist…” Maar ik bén er wel een. En dat kan ik proberen te negeren, maar daarvan gaat het niet plots over.

Oh enne. Bovenstaande animatie maakte ik van Zora (Dune Agency) – aanvankelijk als onderdeel van het project, maar nu gewoon als toffe aanvulling op mijn portfolio. Want een artist zal ik ook altijd blijven.